«Η εθνική στρατηγική της Ελλάδος εκατό χρόνια μετά την Μικρασιατική Καταστροφή»

Του Δρ. Βενιαμίν Καρακωστάνογλου

Η τραγική εφετινή επέτειος των 100 ετών από την Μικρασιατική Καταστροφή, σε συνδυασμό με τις μετέπειτα τραυματικές εμπειρίες από τις συνεχείς και σοβαρότατες παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάνης (1923) από την Τουρκία, αλλά και η τραγωδία της εισβολής και κατοχής της Βόρειας Κύπρου από τον βάρβαρο Αττίλα, (από το 1974 και μέχρι σήμερα), έπρεπε να είχαν αφυπνίσει το ελληνικό κράτος και τον ελληνισμό, ώστε να εκπονηθεί το αμυντικό εθνικό μας δόγμα και να καθορισθούν οι «κόκκινες γραμμές» της εθνικής μας ασφάλειας. Αυτό δυστυχώς έγινε μόνο σε υποτυπώδη βαθμό, με κατά καιρούς ελλειμματική εξοπλιστική προετοιμασία και χωρίς να δημοσιοποιηθεί ευρέως στο λαό μας και να γίνει κτήμα και συνείδησή του, ώστε να αναπτυχθεί ανάλογο φρόνημα και ετοιμότητα για ότι απαιτηθεί…. «Ευτυχώς» που η Ερντογανική Τουρκία υπερέβαλε σε μαξιμαλισμό (ιδίως από το 2016 και μετά), επεκτατισμoύ, παραβιάσεων ή διαστρέβλωσης του Διεθνούς Δικαίου και ανθελληνικής υστερίας, που αφύπνισε την παρούσα Κυβέρνηση, που επιτέλους προβαίνει σε εξοπλιστικό εκσυγχρονισμό και διπλωματικές πρωτοβουλίες με μεγάλες δυνάμεις και φιλικές χώρες της ευρύτερης περιφέρειάς μας!

Όλα αυτά όμως, αν και απολύτως χρήσιμα (ιδίως όταν ολοκληρωθούν) πρέπει να συνοδευθούν από νομικές ενέργειες οριοθέτησης του εθνικού μας θαλάσσιου χώρου, κυριαρχίας ή κυριαρχικών δικαιωμάτων, με διμερείς ή μονομερείς διευθετήσεις (προσωρινά μέχρι την οριστικοποίησή τους) που θα ενταχθούν σε μία εντατική και εκλαϊκευμένη εκστρατεία ενημέρωσης τόσο της Διεθνούς Κοινότητας (όπου η τουρκική διπλωματία και προπαγάνδα κινούνται οργανωμένα και προκλητικά) όσο και της ελληνικής κοινής γνώμης, στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Ομογένεια.

Δύο πρέπει να είναι οι αιχμές της εθνικής μας στρατηγικής:

Α) Η διασφάλιση της ελληνικότητας του Αιγαιακού Αρχιπελάγους, τόσο ως προς την αδιαμφισβήτητη ελληνική κυριαρχία στα νησιά μας, όσο και ως προς τις θαλάσσιες ζώνες που δικαιούνται με βάση το ισχύον και καθολικά αποδεκτό συμβατικό και εθιμικό Δίκαιο της Θάλασσας τα νησιά αυτά καθώς και οι ηπειρωτικές ακτές μας που βρέχονται από το Αιγαίο. Η απελευθέρωση των νησιών του Αιγαίου ήδη από το 1912-13 από τον ελληνικό Στόλο και Στρατό, καθώς και η εκχώρηση της Δωδεκανήσου το 1947, σε συνδυασμό με τις διατάξεις της Συνθήκης της Λωζάνης του 1923 και της Συνθήκης του Μοντρέ του 1936, περιορίζουν την τουρκική κυριαρχία μέχρι τα 3 ναυτ. μίλια από τις ακτές της, με εξαίρεση τα νησιά Ίμβρο και Τένεδο στα οποία επιβλήθηκε ελληνική αυτοδιοίκηση, ουδέποτε εφαρμοσθείσα από την Τουρκία, η οποία τα αφελλήνισε πλήρως, όπως άλλωστε εξόντωσε και ουσιαστικά εξάλειψε και την ελληνική Ομογένεια της Κωνσταντινούπολης των 230.000 Ρωμιών. Και έχει σήμερα το θράσος να επιζητεί τον αφοπλισμό των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, ώστε αυτά να γίνουν εύκολος στόχος στον επεκτατισμό της, που αποδεικνύεται από πάμπολλες διαχρονικές δηλώσεις ηγετών της,

αλλά κυρίως από την ανάπτυξη της Στρατιάς του Αιγαίου στη Σμύρνη, με καθαρά επιθετικό – αποβατικό ρόλο με τον πολυάριθμο στόλο που επίσης διατηρεί απέναντι από τα νησιά μας, με προφανή στόχο…!

Άλλωστε, η καινοφανής και παντελώς αστήρικτη νομικά, επεκτατική θεωρία της «Γαλάζιας Πατρίδας» που αναπτύσσεται τελευταίως από την τουρκική προπαγανδιστική μηχανή, αποτελεί έναν ακόμη μοχλό του νέο-Οθωμανισμού του Ερντογάν (που συμμερίζεται βέβαια και η τουρκική Αντιπολίτευση), που στοχεύει να διεκδικήσει και να καταλάβει σταδιακά τον μισό θαλάσσιο χώρο του Αιγαίου, ανατολικά από τον 25ο Μεσημβρινό, διχάζοντας έτσι το κατ’ εξοχήν ιστορικά, γεωγραφικά και πληθυσμιακά ελληνικό Αρχιπέλαγος (όπου τα ελληνικά νησιά δεσπόζουν επί του θαλασσίου χώρου και καθορίζουν καταλυτικά την κυριαρχία στις θαλάσσιες ζώνες του). Έτσι, ταυτόχρονα επιδιώκει να περιβάλει με (δήθεν) τουρκικό θαλάσσιο χώρο τα νησιά μας και να αλλάξει την κυριαρχία τους, στο πλαίσιο πλήρους διχοτόμησης του ελληνικότατου Αρχιπελάγους του Αιγαίου, όπως έπραξε από το 1974 και συνεχίζει επί 48 συναπτά χρόνια με το 37% του Βόρειου τμήματος της Κύπρου! Η συνταγή είναι γνωστή και … αποδίδει: «Κυπροποίηση» και του Αιγαίου! Δηλαδή, απροκάλυπτος τουρκικός επεκτατισμός!

Η Ελλάδα σέβεται νομικά, αλλά και στην πράξη, τα δικαιώματα ναυσιπλοΐας, υπέρπτησης, αλιείας και ναυτικών ασκήσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο, αλλά και τις αντίστοιχες ελευθερίες της ανοιχτής θάλασσας για τα πλοία όλων των κρατών που διαπλέουν το Αιγαίο. Πάντα όμως μέσα στα χωρικά πλαίσια που αυτό επιτρέπεται από το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας και τις αντίστοιχες ρυθμίσεις του Δικαίου του υπερκείμενου εναερίου χώρου, εθνικού και διεθνούς, όπου η ελληνική περιοχή διεθνούς αρμοδιότητας καλύπτει όλο το Αιγαίο, ήδη από το 1952. Αντίθετα η Τουρκία καταχράται και υπερβαίνει τα νόμιμα δικαιώματά της, τόσο στην ναυσιπλοΐα, στην υπέρπτηση, στην αλιεία, στις υποθαλάσσιες έρευνες, στην δέσμευση περιοχών για ναυτικές και αεροπορικές ασκήσεις, παραβιάζοντας παντοιοτρόπως κατοχυρωμένα ελληνικά δικαιώματα και δυσχεραίνοντας και διακινδυνεύοντας την ασφάλεια του πλου και των πτήσεων στην περιοχή.

Ταυτόχρονα, η Τουρκία διεκδικεί θαλάσσιες περιοχές που δεν της ανήκουν νόμιμα, ενώ χρησιμοποιεί την διεθνώς πρωτοφανή απειλή πολέμου (casus belli) για την μη άσκηση από την Ελλάδα θαλάσσιων νόμιμων δικαιωμάτων της, ώστε να επιτευχθεί ο παράνομος διαμοιρασμός του Αιγαίου και η εφαρμογή της ανυπόστατης «Γαλάζιας Πατρίδας» που ονειρεύονται προσφάτως οι Τούρκοι ηγέτες και φανατίζουν για την επίτευξη της τον παραπληροφορημένο τουρκικό λαό, με μοχλό τον απίστευτο εθνικισμό – μιλιταρισμό που καλλιεργείται ανέκαθεν στην γειτονική χώρα, από την δημιουργία του νέου Τουρκικού κράτους, πάνω στα ερείπια, την αρπαγή και καταστροφή των Χριστιανικών Κοινοτήτων της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης μέσω των διαβόητων γενοκτονικών πολιτικών…!

Η πρώτη λοιπόν απαράβατη «κόκκινη» γραμμή της Ελληνικής στρατηγικής δομείται επάνω στο δόγμα: το Αιγαίο, από τις ακτές της Δυτικής Θράκης και των νησιών του Βορείου Αιγαίου, μέχρι την Κρήτη, τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, τις Κυκλάδες, τα Δωδεκάνησα (μέχρι και το σύμπλεγμα του Καστελλορίζου) και τα Κύθηρα στα Δυτικά, είναι κατ’ εξοχήν ελληνικό Αρχιπέλαγος, τα νησιά του ανήκουν με πλήρη κυριαρχία στην Ελλάδα και παράγουν πλήρεις θαλάσσιες ζώνες, με βάση το θεμελιώδες άρθρο 121 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, των Ηνωμένων Εθνών, του 1982. Αυτό δεν επηρεάζει την διεθνή ναυσιπλοΐα και υπέρπτηση στην περιοχή, σύμφωνα πάντα με τις ρυθμίσεις του Διεθνούς Δικαίου, το οποίο ματαίως προσπαθεί να παραβιάσει ή να διαστρεβλώσει η Τουρκία.

Η Ελλάδα απορρίπτει κάθε αμφισβήτηση του καθεστώτος κυριαρχίας της επί όλων των νησιών, κατοικημένων και μη, και των βραχονησίδων και βράχων που της ανήκουν, και επί των οποίων ασκούνται, εδώ και πάνω από 100 χρόνια, πράξεις διακατοχής από τη χώρα μας και μόνον πρόσφατα (από το 1996) άρχισε να αμφισβητεί η Τουρκία. Η άμυνα και η προστασία των νησιών μας είναι αδιαπραγμάτευτη απέναντι σε όλους, εχθρούς αλλά και συμμάχους!

Η χώρα μας δεν διεκδικεί εδάφη της Τουρκίας, αλλά απορρίπτει κάθε αλλαγή συνόρων και κυριαρχίας στο Αιγαίο! (όπως η διεκδίκηση έως και 152 νησιών – νησίδων από την Τουρκία εσχάτως)!

Β) Η επανένωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η εγκατάσταση εκεί ενός γνήσιου ομοσπονδιακού κράτους, με πλήρη εφαρμογή του Ευρωπαϊκού Ενωσιακού Κεκτημένου, πιθανώς με διζωνικό και δικοινοτικό χαρακτήρα, ο οποίος όμως δεν θα παραβιάζει τις ευρωπαϊκές ελευθερίες και θα σέβεται την ταυτότητα της Κύπρου ως κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό προϋποθέτει την άμεση και πλήρη αποχώρηση των κατοχικών τουρκικών δυνάμεων και την απόρριψη κάθε σχεδίου για νομιμοποίηση της κατοχής της Βόρειας Κύπρου και αναγνώριση του εκεί παράνομου μορφώματος της «ΤΔΒΚ»,  που επιχειρείται προσφάτως!

Σε αντίθετη περίπτωση απαιτείται πλήρες μπλοκάρισμα από Ελλάδα – Κύπρο της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έναρξη διπλωματικού αγώνα (και όχι μόνο) για απελευθέρωση των κατεχόμενων και επανένωση. Ο σοβαρός εξοπλισμός της Κύπρου και η ένταξή της σε ενιαίο αμυντικό χώρο με την Ελλάδα, αποτελούν μέσα που πρέπει να προωθηθούν, ανάλογα με τις εξελίξεις και με χρονοδιάγραμμα που θα έχει προσδιορισμένο χρόνο ολοκλήρωσης.

Αυτή είναι η δεύτερη «κόκκινη» γραμμή του Ελληνισμού, ώστε να αντιμετωπισθεί ο ορατός και παντοιοτρόπως προωθούμενος τουρκικός επεκτατισμός, 100 χρόνια μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και σύντομα (2023) από την Συνθήκη της Λωζάνης, αλλά και 110 χρόνια από τους νικηφόρους απελευθερωτικούς Βαλκανικούς Πολέμους!

Πηγή: www.speaknews.gr